“Hé Jan, je moet me echt even helpen, ik weet het niet meer...” Het is even voorbij half acht, meneer heeft zich gewassen en aangekleed. Nu staat hij voor me. Ik kijk: overhemd, broek, schoenen... Hé, zijn bretels ontbreken. Of nee, ze zitten onder zijn overhemd. Duidelijk voorbeeld van de verkeerde volgorde. We doen een paar stappen terug. Overhemd uit, bretels omlaag. En weer vooruit. Overhemd aan én in de broek, bretels omhoog. Zo goed? Nee, zijn trui moet er nog overheen.

“Ik werkte op kantoor, bij een rederij. We mochten, als bedrijfsuitje, meevaren met een schip dat uit Zuid-Amerika kwam en van Rotterdam naar Hamburg ging. Zo heb ik mijn man ontmoet, hij was stuurman op dat schip. In Hamburg wilde hij ons niet alleen de stad in laten gaan. Te gevaarlijk voor vrouwen alleen. Hij ging mee en zo is het gekomen.” Ze lacht bij de herinnering. “Kijk, dat is 'm.”

“Bedankt vriend, want zo mag ik je toch wel noemen na vandaag?” Met een vragende blik kijkt mevrouw me aan. Een half uurtje eerder zat ze op de rand van haar bed en probeerde zonder mijn hulp op te staan. Niet verstandig, ik zag het uit mijn ooghoeken gebeuren. Ze kwam aarzelend overeind en deed, haar evenwicht verliezend, een paar stappen achterwaarts. Ik zag het gebeuren, maar kon onmogelijk op tijd bij haar zijn. Gelukkig bracht haar nachtkastje redding.

“Ja, dat zeg ik ook altijd. Je moet kijken naar wat je hebt gedaan.” Een mooi leven, daar is meneer het helemaal mee eens. “Ik heb in de haven van Amsterdam gewerkt, geweldig! Toen ik daar begon ging ik 30 gulden per week meer verdienen, een enorm bedrag in die tijd.” Zijn vrouw knikt en zet een kopje koffie voor me neer. “Zwart toch? Dat wist ik nog van de vorige keer.” Koffie. Je hebt er in de thuiszorg zelden tijd voor, maar deze kon ik echt niet weigeren.

“En de M is van Maria. Die had in die tijd iedereen.” Een leuke vrouw, ondeugend grappig. ACM, dat zijn haar voorletters. Ik mocht haar vanochtend helpen met douchen en aankleden. Door een man gewassen worden, ze vond het een bijzondere ervaring. “Kom je morgen weer?” Die vraag heb ik met nee beantwoord. Maar maandag wel! De thuiszorg, fijn om weer terug te zijn. Cliënten zijn vrijer in hun eigen omgeving, meer op hun gemak.

“Jan? Goeiemorgen. We hebben een zieke, kan jij vandaag alleen een route doen?” Vrijdag de 26^ste was mijn laatste dienst op de afdeling PG van Rijn en Vliet. Met als afscheid een bos bloemen van mijn collega's en twee flessen wijn van teammanager Fred. Nogmaals bedankt, erg leuk! Vandaag was alweer mijn derde dag bij thuiszorgteam Lage Mors. Drie dagen meelopen met collega's, de wijk leren kennen én de clienten, dat was het idee. Tot vandaag, onverwacht mijn eerste dienst alleen.

“Hoe heb je je eigenlijk in leven gehouden op dat booreiland?” Tijdens mijn vorige avonddienst keken twee vrouwelijke bewoners zoals elke avond naar Goede tijden Slechte Tijden. De vraag werd Ludo gesteld door Janine. Toen had Ludo een volle baard en gisteravond was ie compleet verdwenen. Mijn uitroep - hé, zijn baard is weg - deed de dames verbaasd opkijken. Baard? Ze hadden geen idee. Ze kijken iedere avond en zijn de vorige aflevering totaal vergeten. Toch hebben de bewoners herinneringen.

“Hé, slingers. Is er iemand jarig ofzo?” Onbegrijpelijk! De vrouw die tijdens het carnavalsfeest de pannen van het dak heeft gedanst is dat een dag later totaal vergeten. “Carnaval? Gedanst? Ik? Nee hoor, daar hou ik echt niet van.” Wel dus, ze moest eens weten... Een paar dagen eerder heb ik haar op Google Maps de Kolfmakersteeg en omgeving laten zien. Daar heeft ze in haar jeugd gewoond. “Eerst een bovenwoning op nummer 11 en later een heel huis op nummer 14.”