“Jan? Goeiemorgen. We hebben een zieke, kan jij vandaag alleen een route doen?” Vrijdag de 26^ste was mijn laatste dienst op de afdeling PG van Rijn en Vliet. Met als afscheid een bos bloemen van mijn collega's en twee flessen wijn van teammanager Fred. Nogmaals bedankt, erg leuk! Vandaag was alweer mijn derde dag bij thuiszorgteam Lage Mors. Drie dagen meelopen met collega's, de wijk leren kennen én de clienten, dat was het idee. Tot vandaag, onverwacht mijn eerste dienst alleen.

boven ons hoofd

“Je hebt toch ervaring? Dat kan toch wel?” Natuurlijk, geen probleem. Eerste adres: Schouwenhove. Mooi, daar ben ik al. Een serviceflat met luxe huurappartementen. Het kantoor van wijkteam Libertas is op de begane grond gevestigd en een belangrijk deel van de cliënten woont boven ons hoofd. Lekker dichtbij, 1+1=3. Mijn tweede adres is Bloemlustplein, een stevig eindje fietsen. Bij deze mensen ben ik maandag ook geweest.

spectaculair uitzicht

Deze cliënten wonen op de twaalfde verdieping en hebben een spectaculair uitzicht over Leiden. De man des huizes keek maandag trots met mij mee. “Leiden bestond vroeger uit eilanden en ieder eiland had een kerk. Kijk maar. En daar, het LUMC, het station en dat is de Transvaalbuurt.” Ik keek en zag wat ik eerder via Google Maps had gezien, samen met een bewoner van de afdeling PG van Rijn en Vliet.

de hakbijlenbuurt

De Transvaalbuurt, maar door haar werd het de hakbijlenbuurt genoemd. “Ja, dat klopt", reageerde de man enthousiast. "Tijdens de tweede wereldoorlog trokken bewoners met hakbijlen naar andere delen van Leiden om brandhout te verzamelen. Zo is die naam ontstaan.” Leuk, ik leer Leiden steeds beter kennen, ook Lage Mors. Maar eerlijk, mijn eerste route alleen was een zoektocht, met Google Maps als beste vriend.

universitair docent

Een zoektocht, maar eenmaal binnen voelde het vertrouwd en goed. Wassen, douchen, aankleden, steunkousen aantrekken, praatje maken, medicatie aanreiken en hup op de fiets. Vooral het praatje maken is leuk, met “zeg maar Dirk” als hoogtepunt. Eerst universitair docent geschiedenis en nu bewoner van Schouwenhove, met in zijn appartement honderden boeken.

“Heb je nog tijd voor een kort verhaal?” Ik twijfel, voor Dirk is kort een relatief begrip. Maar zijn lach belooft veel, dus oké. “Ik ben vandaag met mijn scootmobiel en een vrouwelijke metgezel naar de Morspoort geweest. Daar hebben we op een terrasje iets gegeten en gedronken. Heerlijk! Lekker in het zonnetje!” Dirk lacht van oor tot oor. Mooi om te zien, in een eerder verhaal heb ik hem minder zonnig geportretteerd. “Ik ga door, ook al heb ik niet lang meer”, waren ongeveer zijn woorden.

“Nee joh! Een beetje artrose, maar daar moet je niet over zeuren. Het gaat toch niet over, jammer dan.” Joke is mijn collega en werkt nu anderhalf jaar bij team Lage Mors van Libertas Leiden. Daarvoor? “Ook in de zorg, m'n hele leven. Stichting Steinmetz, Swetterhage, altijd hier in de omgeving. En Fokus Wonen, dat was heel leuk. Mensen van alle leeftijden met een fysieke beperking. Die mensen wonen zelfstandig en hebben een leven zoals iedereen. Ze werken, gaan naar de kroeg, enz.”

“Je bent te laat!” gromt een notoire mopperpot als ik vijf minuten te laat binnenkom. Mijn antwoord - ik ben laat, de planning is slechts een indicatie - heeft niet het gewenste resultaat. Mopperen, ik begrijp het wel. Oud worden, van anderen afhankelijk zijn, is geen feestje en voor sommigen moeilijk te accepteren. Even diep ademhalen en vooruit met de geit. Wassen, aankleden en tot ziens. Fijne dag en tot de volgende keer!

“Dan ga je zeker ook over ons schrijven?" Nou, dat weet ik wel zeker, zeg ik lachend. Het is 18.00 uur zondagmiddag. Ik help mevrouw. Haar zoon en de visite drinken een biertje. Drie avonddiensten bij team Lage Mors, op zaterdag-, zondag- en maandagavond. Best pittig, ook omdat het leven overdag gewoon doorgaat. Maar leuk, avondzorg voelt anders. Cliënten zijn veel actiever, praten honderduit, hebben visite, kijken tv, puzzelen of poetsen zilver.

“Kijk, m'n gordijnen hangen er nog.” Ik ben klaar bij een cliënt en hé, daar staat collega Roos aan de overkant van de straat. Tijd voor een praatje. De zon schijnt, we nemen even tijd voor een korte pauze. “Ik heb tot m'n dertiende in Lage Mors gewoond, in dat huis.” Roos wijst en inderdaad, de gordijnen hangen er nog. Niet lang meer, dan maakt het huis plaats voor een nieuwbouwwoning. Roos woont inmiddels op een andere plek in Leiden en binnenkort verhuist ze naar Katwijk.