“Kijk, m'n gordijnen hangen er nog.” Ik ben klaar bij een cliënt en hé, daar staat collega Roos aan de overkant van de straat. Tijd voor een praatje. De zon schijnt, we nemen even tijd voor een korte pauze. “Ik heb tot m'n dertiende in Lage Mors gewoond, in dat huis.” Roos wijst en inderdaad, de gordijnen hangen er nog. Niet lang meer, dan maakt het huis plaats voor een nieuwbouwwoning. Roos woont inmiddels op een andere plek in Leiden en binnenkort verhuist ze naar Katwijk.

best pittig

“Ik had liever in Leiden gebleven, maar in Katwijk hebben we straks een huis met een tuin. Voor de kippen én voor onze motoren. Een Honda Nighthawk, mijn vriend heeft er ook een.” Roos lacht, ze oogt gelukkig. “Ik werk nu vijf jaar bij Libertas Leiden in de zorg. Het eerste jaar van de opleiding Verzorgende niveau 4 heb ik zelf betaald, die ben ik nog aan 't afbetalen. BOL, overdag naar school of stagelopen en 's avonds werken. Best pittig, ik woonde toen al op mijzelf.” Het tweede jaar ben ik BBL gaan werken bij Libertas, zij hebben de verdere opleiding betaald.

mensen helpen én veel buiten

Inmiddels is Roos 28 en een ervaren kracht. “Ik ben ooit begonnen aan een Mbo-opleiding maatschappelijke zorg. Werken op een zorgboerderij, dat zag ik als mijn toekomst. Maar helaas, daar is bijna geen werk in te vinden. Thuiszorg is een goede vervanging, mensen helpen én veel buiten.” Genoeg gekletst, aan 't werk. Ik op de fiets en Roos op haar snorfiets. Die heeft ze gekocht voor als ze straks in Katwijk woont. “Die afstand is te groot om iedere dag te fietsen.” Een paar dagen later - om kwart over zeven 's ochtends - zie ik Roos weer.

ook dat is thuiszorg

Zij achter de computer en ik kom net binnen. “Hoi Jan! We treffen het niet, een collega heeft zich ziekgemeld. Kan jij een paar cliënten overnemen?” Wat moet dat moet, ook dat is thuiszorg. Roos is dagoudste en in de loop van de ochtend hebben we nog twee keer telefonisch contact. Cliënten op mijn route hebben haar gebeld, vragen waar we blijven... Bij de eerste loop ik op hetzelfde moment binnen en de tweede moet nog vijf minuten wachten.

zonder mopperen

Terug op kantoor, na mijn laatste cliënt, is Roos daar ook. Ik ben klaar, zij moet nog een paar uur door. “Nog een paar cliënten, wondverzorging, dat vind ik het leukst van mijn werk. En het contact met mensen. Daarna terug naar kantoor, voor de administratie.” Zonder mopperen, ze vertelt het met een lach. De zorgboerderij? “Daar ga ik nog regelmatig langs. Koffiedrinken, bijpraten en een beetje helpen. Leuk, maar mijn toekomst ligt in de zorg. Misschien nog een Hbo V-opleiding of specialiseren...”

“Heb je nog tijd voor een kort verhaal?” Ik twijfel, voor Dirk is kort een relatief begrip. Maar zijn lach belooft veel, dus oké. “Ik ben vandaag met mijn scootmobiel en een vrouwelijke metgezel naar de Morspoort geweest. Daar hebben we op een terrasje iets gegeten en gedronken. Heerlijk! Lekker in het zonnetje!” Dirk lacht van oor tot oor. Mooi om te zien, in een eerder verhaal heb ik hem minder zonnig geportretteerd. “Ik ga door, ook al heb ik niet lang meer”, waren ongeveer zijn woorden.

“Nee joh! Een beetje artrose, maar daar moet je niet over zeuren. Het gaat toch niet over, jammer dan.” Joke is mijn collega en werkt nu anderhalf jaar bij team Lage Mors van Libertas Leiden. Daarvoor? “Ook in de zorg, m'n hele leven. Stichting Steinmetz, Swetterhage, altijd hier in de omgeving. En Fokus Wonen, dat was heel leuk. Mensen van alle leeftijden met een fysieke beperking. Die mensen wonen zelfstandig en hebben een leven zoals iedereen. Ze werken, gaan naar de kroeg, enz.”

“Je bent te laat!” gromt een notoire mopperpot als ik vijf minuten te laat binnenkom. Mijn antwoord - ik ben laat, de planning is slechts een indicatie - heeft niet het gewenste resultaat. Mopperen, ik begrijp het wel. Oud worden, van anderen afhankelijk zijn, is geen feestje en voor sommigen moeilijk te accepteren. Even diep ademhalen en vooruit met de geit. Wassen, aankleden en tot ziens. Fijne dag en tot de volgende keer!

“Dan ga je zeker ook over ons schrijven?" Nou, dat weet ik wel zeker, zeg ik lachend. Het is 18.00 uur zondagmiddag. Ik help mevrouw. Haar zoon en de visite drinken een biertje. Drie avonddiensten bij team Lage Mors, op zaterdag-, zondag- en maandagavond. Best pittig, ook omdat het leven overdag gewoon doorgaat. Maar leuk, avondzorg voelt anders. Cliënten zijn veel actiever, praten honderduit, hebben visite, kijken tv, puzzelen of poetsen zilver.

Hé Jan, m'n les is nog twee tellen bezig, is het goed als ik je zo terugbel?” Martine is mijn collega bij team Lage Mors én wijkverpleegkundige in opleiding. Ik heb haar een paar keer kort gesproken. Sommige collega's ken ik zelfs alleen van naam. Dat brengt thuiszorg met zich mee, je gaat alleen op pad en draait steeds andere diensten. Collega's zie je even op kantoor voor het begin van de ochtenddienst, soms onderweg of tijdens de online teambespreking.