“Dan ga je zeker ook over ons schrijven?" Nou, dat weet ik wel zeker, zeg ik lachend. Het is 18.00 uur zondagmiddag. Ik help mevrouw. Haar zoon en de visite drinken een biertje. Drie avonddiensten bij team Lage Mors, op zaterdag-, zondag- en maandagavond. Best pittig, ook omdat het leven overdag gewoon doorgaat. Maar leuk, avondzorg voelt anders. Cliënten zijn veel actiever, praten honderduit, hebben visite, kijken tv, puzzelen of poetsen zilver.

zwarte handen

“Kijk, hoe mooi bewerkt.” Mevrouw laat trots een glimmend zilveren schaaltje zien. “Je hebt er niets aan, er past bijna niets in, het is gewoon heel mooi.” Even later houdt ze haar - door het poetsen - zwarte handen op voor de medicatie. “Oh, die kan ik beter eerst even wassen.” Voor mij de gelegenheid om de medicatie in nCare af te vinken. Aangereikt, neem ik alvast een voorsprongetje. Even later tikt mevrouw met haar hand op mijn arm.

moet je nog lang?

“Bedankt en werk ze nog. Moet je nog lang?” Het antwoord weet ik niet precies. Mijn planning loopt gemiddeld tot 23.00 uur. “Gemiddeld, want onderweg verlies of win je tijd”, hoorde ik van collega's. En ach, het is ook niet zo belangrijk. Wat me nu, op dinsdagochtend na mijn derde avonddienst, vooral is bijgebleven zijn de mooie gesprekken en het afscheid nemen. Welterusten, slaap lekker.

zij mij hetzelfde

Welterusten, slaap lekker. Mevrouw ligt in bed en ik wens haar een goede nacht. Zij mij hetzelfde en ik doe de schemerlamp uit. Donker. Onderweg naar de voordeur struikel ik bijna over een bijzettafeltje. “Gaat het?” Ik antwoord lachend en blijf met moeite op de been. “Doe je de voordeur op slot, ik ben bang dat ze me meenemen.” Humor, dat heeft deze mevrouw in overvloed. “En zelfspot, dat is ook belangrijk”, vertrouwde ze mij eerder toe.

zeg je asjeblieft

Vertrouwen, bijzonder om dat te ervaren. Van deze mevrouw én van andere cliënten. In de avond is dat meer voelbaar. De band lijkt sterker, intiemer. Ik praat met Dirk, over tutoyeren en vousvoyeren. “Bij jou voelt u ongemakkelijk. Dus Jan, zeg je asjeblieft.” Graag Dirk, met plezier! 

“Heb je nog tijd voor een kort verhaal?” Ik twijfel, voor Dirk is kort een relatief begrip. Maar zijn lach belooft veel, dus oké. “Ik ben vandaag met mijn scootmobiel en een vrouwelijke metgezel naar de Morspoort geweest. Daar hebben we op een terrasje iets gegeten en gedronken. Heerlijk! Lekker in het zonnetje!” Dirk lacht van oor tot oor. Mooi om te zien, in een eerder verhaal heb ik hem minder zonnig geportretteerd. “Ik ga door, ook al heb ik niet lang meer”, waren ongeveer zijn woorden.

“Nee joh! Een beetje artrose, maar daar moet je niet over zeuren. Het gaat toch niet over, jammer dan.” Joke is mijn collega en werkt nu anderhalf jaar bij team Lage Mors van Libertas Leiden. Daarvoor? “Ook in de zorg, m'n hele leven. Stichting Steinmetz, Swetterhage, altijd hier in de omgeving. En Fokus Wonen, dat was heel leuk. Mensen van alle leeftijden met een fysieke beperking. Die mensen wonen zelfstandig en hebben een leven zoals iedereen. Ze werken, gaan naar de kroeg, enz.”

“Je bent te laat!” gromt een notoire mopperpot als ik vijf minuten te laat binnenkom. Mijn antwoord - ik ben laat, de planning is slechts een indicatie - heeft niet het gewenste resultaat. Mopperen, ik begrijp het wel. Oud worden, van anderen afhankelijk zijn, is geen feestje en voor sommigen moeilijk te accepteren. Even diep ademhalen en vooruit met de geit. Wassen, aankleden en tot ziens. Fijne dag en tot de volgende keer!

“Kijk, m'n gordijnen hangen er nog.” Ik ben klaar bij een cliënt en hé, daar staat collega Roos aan de overkant van de straat. Tijd voor een praatje. De zon schijnt, we nemen even tijd voor een korte pauze. “Ik heb tot m'n dertiende in Lage Mors gewoond, in dat huis.” Roos wijst en inderdaad, de gordijnen hangen er nog. Niet lang meer, dan maakt het huis plaats voor een nieuwbouwwoning. Roos woont inmiddels op een andere plek in Leiden en binnenkort verhuist ze naar Katwijk.

Hé Jan, m'n les is nog twee tellen bezig, is het goed als ik je zo terugbel?” Martine is mijn collega bij team Lage Mors én wijkverpleegkundige in opleiding. Ik heb haar een paar keer kort gesproken. Sommige collega's ken ik zelfs alleen van naam. Dat brengt thuiszorg met zich mee, je gaat alleen op pad en draait steeds andere diensten. Collega's zie je even op kantoor voor het begin van de ochtenddienst, soms onderweg of tijdens de online teambespreking.