“Mien! Geef Jan effe een plastic zakkie! Voor z'n zadel, anders wordt z'n kont straks nat!” Tweede paasdag, mijn laatste van drie ochtenddiensten. Het regent, hagelt en waait. Maar goed nieuws, het zakje heb ik niet nodig gehad, ik ben droog gebleven. Zaterdag niet. Op mijn eerste adres mocht ik een cliënt helpen met douchen. Bij binnenkomst stond mevrouw al startklaar in de badkamer.

een noodreparatie

Haar man had de douchekop met duct tape aan de slang bevestigd, een noodreparatie. “Ja, hij heeft 'm zelf gerepareerd.” Ik hoorde aarzeling in haar stem, toen ik de kraan opendraaide begreep ik waarom. Op het eerste gezicht zag het er nog aardig uit, maar water vindt altijd zijn weg. Het resultaat? Waterballet. Een verstopt afvoerputje maakte het feest compleet.

strakke exemplaren

Plassend door het water heb ik mevrouw geholpen met douchen, afdrogen en aankleden. Wat volgde was een ochtenddienst met water in m'n schoenen. Dat was zaterdag. Gisteren zat een cliënt zoals gewoonlijk te wachten in de gang. Haar steunkousen lagen startklaar. Strakke exemplaren! Daarnaast lag een zakje met chocolade paaseitjes. “Voor jou”, zei ze. “Omdat je met Pasen moet werken.”

de wekker op half zes

Aardig! De chocolade paaseitjes heb ik gedeeld met mijn collega's. Nu zit ik thuis achter mijn Macbook dit verhaal te schrijven. Drie ochtenddiensten, drie dagen de wekker op half zes. Opstaan, aankleden en ontbijten, met de fiets naar het station, met de trein naar Leiden, fietsen naar Schouwenhove, sleutels pakken, een kopje koffie, een praatje met collega's en op de fiets de wijk in.

ze zijn gewaarschuwd

Drie ochtenddiensten op rij, ik ben blij dat het erop zit. Toch geeft het ook veel voldoening. Het contact met mensen, even een praatje maken en helpen waar mogelijk. De douchekop en het verstopte afvoerputje? Daar gaat meneer de woningbouwvereniging over bellen. Het waterballet heb ik gerapporteerd in Ons, het online zorgdossier van Nedap. Voor mijn collega's en andere betrokkenen. Ze zijn gewaarschuwd.

“Heb je nog tijd voor een kort verhaal?” Ik twijfel, voor Dirk is kort een relatief begrip. Maar zijn lach belooft veel, dus oké. “Ik ben vandaag met mijn scootmobiel en een vrouwelijke metgezel naar de Morspoort geweest. Daar hebben we op een terrasje iets gegeten en gedronken. Heerlijk! Lekker in het zonnetje!” Dirk lacht van oor tot oor. Mooi om te zien, in een eerder verhaal heb ik hem minder zonnig geportretteerd. “Ik ga door, ook al heb ik niet lang meer”, waren ongeveer zijn woorden.

“Nee joh! Een beetje artrose, maar daar moet je niet over zeuren. Het gaat toch niet over, jammer dan.” Joke is mijn collega en werkt nu anderhalf jaar bij team Lage Mors van Libertas Leiden. Daarvoor? “Ook in de zorg, m'n hele leven. Stichting Steinmetz, Swetterhage, altijd hier in de omgeving. En Fokus Wonen, dat was heel leuk. Mensen van alle leeftijden met een fysieke beperking. Die mensen wonen zelfstandig en hebben een leven zoals iedereen. Ze werken, gaan naar de kroeg, enz.”

“Je bent te laat!” gromt een notoire mopperpot als ik vijf minuten te laat binnenkom. Mijn antwoord - ik ben laat, de planning is slechts een indicatie - heeft niet het gewenste resultaat. Mopperen, ik begrijp het wel. Oud worden, van anderen afhankelijk zijn, is geen feestje en voor sommigen moeilijk te accepteren. Even diep ademhalen en vooruit met de geit. Wassen, aankleden en tot ziens. Fijne dag en tot de volgende keer!

“Dan ga je zeker ook over ons schrijven?" Nou, dat weet ik wel zeker, zeg ik lachend. Het is 18.00 uur zondagmiddag. Ik help mevrouw. Haar zoon en de visite drinken een biertje. Drie avonddiensten bij team Lage Mors, op zaterdag-, zondag- en maandagavond. Best pittig, ook omdat het leven overdag gewoon doorgaat. Maar leuk, avondzorg voelt anders. Cliënten zijn veel actiever, praten honderduit, hebben visite, kijken tv, puzzelen of poetsen zilver.

“Kijk, m'n gordijnen hangen er nog.” Ik ben klaar bij een cliënt en hé, daar staat collega Roos aan de overkant van de straat. Tijd voor een praatje. De zon schijnt, we nemen even tijd voor een korte pauze. “Ik heb tot m'n dertiende in Lage Mors gewoond, in dat huis.” Roos wijst en inderdaad, de gordijnen hangen er nog. Niet lang meer, dan maakt het huis plaats voor een nieuwbouwwoning. Roos woont inmiddels op een andere plek in Leiden en binnenkort verhuist ze naar Katwijk.