“En de M is van Maria. Die had in die tijd iedereen.” Een leuke vrouw, ondeugend grappig. ACM, dat zijn haar voorletters. Ik mocht haar vanochtend helpen met douchen en aankleden. Door een man gewassen worden, ze vond het een bijzondere ervaring. “Kom je morgen weer?” Die vraag heb ik met nee beantwoord. Maar maandag wel! De thuiszorg, fijn om weer terug te zijn. Cliënten zijn vrijer in hun eigen omgeving, meer op hun gemak.

geen dag hetzelfde

“Vindt u dit werk leuk?”, vroeg een volgende mevrouw. Een keurige dame, met vooral fysieke klachten. “Tussen de oren gaat het nog prima, gelukkig wel.” Mijn antwoord - het is fijn om mensen te helpen en ik geniet van de gesprekken - was voor haar acceptabel. Wat ze niet weet is dat in de thuiszorg geen dag hetzelfde is, dat maakt het extra leuk. Zoals vanochtend. Verpleegkundige Britt is ziek én gisteravond is een collega vergeten de sleutels van cliënten terug te hangen in de sleutelkast.

de nachtportier

Crisis, grotendeels opgelost door collega Roos. De cliënten van Britt werden eerlijk onder ons verdeeld en voor de ontbrekende sleutels had ze ook een oplossing, met uitzondering van één. De betreffende cliént, Dirk uit mijn vorige verhaal, kwam toen ik hem belde zelf met een oplossing. “De portier, die heeft een sleutel.” En inderdaad, de nachtportier van Schouwenhove deed even later de deur voor mij open. Dirk zat al op de rand van zijn bed op mij te wachten. Aan de slag!

woeste haardos

Mijn vorige verhaal? Dat heeft Dirk gelezen. “Leuk, je hebt alleen mijn naam verkeerd gespeld.” Mijn uitleg - met opzet, vanuit privacyoverwegingen - werd door hem geaccepteerd. Nog twee cliënten buiten Schouwenhove en mijn dienst zit er alweer op. Bij de meneer op het laatste adres zijn de woeste haardos en wilde baard spoorloos verdwenen. Keurig geknipt staat hij in de badkamer op me te wachten. Goedemorgen, wat gaan we doen, lekker douchen?

“Heb je nog tijd voor een kort verhaal?” Ik twijfel, voor Dirk is kort een relatief begrip. Maar zijn lach belooft veel, dus oké. “Ik ben vandaag met mijn scootmobiel en een vrouwelijke metgezel naar de Morspoort geweest. Daar hebben we op een terrasje iets gegeten en gedronken. Heerlijk! Lekker in het zonnetje!” Dirk lacht van oor tot oor. Mooi om te zien, in een eerder verhaal heb ik hem minder zonnig geportretteerd. “Ik ga door, ook al heb ik niet lang meer”, waren ongeveer zijn woorden.

“Nee joh! Een beetje artrose, maar daar moet je niet over zeuren. Het gaat toch niet over, jammer dan.” Joke is mijn collega en werkt nu anderhalf jaar bij team Lage Mors van Libertas Leiden. Daarvoor? “Ook in de zorg, m'n hele leven. Stichting Steinmetz, Swetterhage, altijd hier in de omgeving. En Fokus Wonen, dat was heel leuk. Mensen van alle leeftijden met een fysieke beperking. Die mensen wonen zelfstandig en hebben een leven zoals iedereen. Ze werken, gaan naar de kroeg, enz.”

“Je bent te laat!” gromt een notoire mopperpot als ik vijf minuten te laat binnenkom. Mijn antwoord - ik ben laat, de planning is slechts een indicatie - heeft niet het gewenste resultaat. Mopperen, ik begrijp het wel. Oud worden, van anderen afhankelijk zijn, is geen feestje en voor sommigen moeilijk te accepteren. Even diep ademhalen en vooruit met de geit. Wassen, aankleden en tot ziens. Fijne dag en tot de volgende keer!

“Dan ga je zeker ook over ons schrijven?" Nou, dat weet ik wel zeker, zeg ik lachend. Het is 18.00 uur zondagmiddag. Ik help mevrouw. Haar zoon en de visite drinken een biertje. Drie avonddiensten bij team Lage Mors, op zaterdag-, zondag- en maandagavond. Best pittig, ook omdat het leven overdag gewoon doorgaat. Maar leuk, avondzorg voelt anders. Cliënten zijn veel actiever, praten honderduit, hebben visite, kijken tv, puzzelen of poetsen zilver.

“Kijk, m'n gordijnen hangen er nog.” Ik ben klaar bij een cliënt en hé, daar staat collega Roos aan de overkant van de straat. Tijd voor een praatje. De zon schijnt, we nemen even tijd voor een korte pauze. “Ik heb tot m'n dertiende in Lage Mors gewoond, in dat huis.” Roos wijst en inderdaad, de gordijnen hangen er nog. Niet lang meer, dan maakt het huis plaats voor een nieuwbouwwoning. Roos woont inmiddels op een andere plek in Leiden en binnenkort verhuist ze naar Katwijk.