Hé Jan, m'n les is nog twee tellen bezig, is het goed als ik je zo terugbel?” Martine is mijn collega bij team Lage Mors én wijkverpleegkundige in opleiding. Ik heb haar een paar keer kort gesproken. Sommige collega's ken ik zelfs alleen van naam. Dat brengt thuiszorg met zich mee, je gaat alleen op pad en draait steeds andere diensten. Collega's zie je even op kantoor voor het begin van de ochtenddienst, soms onderweg of tijdens de online teambespreking. 

stoppen is geen optie

Korte gesprekken, vaak over werk. Jammer, daarom heb ik mijn collega's uitgenodigd voor een telefonisch interview. Ter kennismaking. Wie durft, was mijn vraag. Martine reageerde direct. “Ik durf wel hoor.” Vandaag om 12.00 uur hadden we een belafspraak. “Mijn opleiding? Hbo V, ik ben eerstejaars en de opleiding duurt 2,5 jaar. Of ik 'm af ga maken? Zeker! Stoppen is geen optie, dan moeten ze me er echt vanaf schoppen!” Martine neemt geen blad voor haar mond, dat heb ik de afgelopen weken bij team Lage Mors gemerkt.

een luie leerling

“Ik werk hier sinds september vorig jaar. Libertas heeft mij gevraagd, ik heb geen sollicitatiebrief geschreven.” Schooljuf, dat was haar droombaan, ze is zelfs aan de Pabo begonnen. “Maar ik was 20 en toen een luie leerling. De opleiding was pittig - veel leren - en er was een overschot aan onderwijzers. Na een tijdje dacht ik, waar ben ik mee bezig. Straks ben ik klaar en dan is er geen werk.” Via een tijdelijk baantje in de huishouding is Martine de zorg ingerold.

klinisch redeneren

“Werken en leren. Eerst Mbo V, niveau 3 en later niveau 4. Nu Hbo V, niveau 5, wijkverpleegkundige. Door corona volg ik de lessen online, vandaag klinisch redeneren. Geen probleem, klinisch redeneren heb ik de afgelopen jaren al zóveel gedaan.” Inmiddels is Martine 34 en heeft ze een berg aan ervaring. “En als ik het even niet weet, bel ik een collega-wijkverpleegkundige. Linda van der Hoeven bijvoorbeeld, daar kan ik het goed mee vinden. Het mooie van thuiszorg? Je bent een beetje eigen baas.”

een ingewikkeld verhaal

“Mijn werk? Intakegesprekken met nieuwe cliënten, zorgplannen opstellen, sturen op doelmatigheid bij bestaande cliënten en routes lopen, lekker op de fiets de wijk in.” Doelmatigheid, een terugkerend onderwerp. Ook tijdens de laatste online teambespreking. “Een ingewikkeld verhaal. Het komt erop neer dat we steeds kritisch moeten kijken naar het aantal per cliënt besteedde zorguren. Kan het doelmatiger? De zorgkosten stijgen en aan ons de taak om dat een beetje in de hand te houden...”

“Heb je nog tijd voor een kort verhaal?” Ik twijfel, voor Dirk is kort een relatief begrip. Maar zijn lach belooft veel, dus oké. “Ik ben vandaag met mijn scootmobiel en een vrouwelijke metgezel naar de Morspoort geweest. Daar hebben we op een terrasje iets gegeten en gedronken. Heerlijk! Lekker in het zonnetje!” Dirk lacht van oor tot oor. Mooi om te zien, in een eerder verhaal heb ik hem minder zonnig geportretteerd. “Ik ga door, ook al heb ik niet lang meer”, waren ongeveer zijn woorden.

“Nee joh! Een beetje artrose, maar daar moet je niet over zeuren. Het gaat toch niet over, jammer dan.” Joke is mijn collega en werkt nu anderhalf jaar bij team Lage Mors van Libertas Leiden. Daarvoor? “Ook in de zorg, m'n hele leven. Stichting Steinmetz, Swetterhage, altijd hier in de omgeving. En Fokus Wonen, dat was heel leuk. Mensen van alle leeftijden met een fysieke beperking. Die mensen wonen zelfstandig en hebben een leven zoals iedereen. Ze werken, gaan naar de kroeg, enz.”

“Je bent te laat!” gromt een notoire mopperpot als ik vijf minuten te laat binnenkom. Mijn antwoord - ik ben laat, de planning is slechts een indicatie - heeft niet het gewenste resultaat. Mopperen, ik begrijp het wel. Oud worden, van anderen afhankelijk zijn, is geen feestje en voor sommigen moeilijk te accepteren. Even diep ademhalen en vooruit met de geit. Wassen, aankleden en tot ziens. Fijne dag en tot de volgende keer!

“Dan ga je zeker ook over ons schrijven?" Nou, dat weet ik wel zeker, zeg ik lachend. Het is 18.00 uur zondagmiddag. Ik help mevrouw. Haar zoon en de visite drinken een biertje. Drie avonddiensten bij team Lage Mors, op zaterdag-, zondag- en maandagavond. Best pittig, ook omdat het leven overdag gewoon doorgaat. Maar leuk, avondzorg voelt anders. Cliënten zijn veel actiever, praten honderduit, hebben visite, kijken tv, puzzelen of poetsen zilver.

“Kijk, m'n gordijnen hangen er nog.” Ik ben klaar bij een cliënt en hé, daar staat collega Roos aan de overkant van de straat. Tijd voor een praatje. De zon schijnt, we nemen even tijd voor een korte pauze. “Ik heb tot m'n dertiende in Lage Mors gewoond, in dat huis.” Roos wijst en inderdaad, de gordijnen hangen er nog. Niet lang meer, dan maakt het huis plaats voor een nieuwbouwwoning. Roos woont inmiddels op een andere plek in Leiden en binnenkort verhuist ze naar Katwijk.