“Hé Jan, je moet me echt even helpen, ik weet het niet meer...” Het is even voorbij half acht, meneer heeft zich gewassen en aangekleed. Nu staat hij voor me. Ik kijk: overhemd, broek, schoenen... Hé, zijn bretels ontbreken. Of nee, ze zitten onder zijn overhemd. Duidelijk voorbeeld van de verkeerde volgorde. We doen een paar stappen terug. Overhemd uit, bretels omlaag. En weer vooruit. Overhemd aan én in de broek, bretels omhoog. Zo goed? Nee, zijn trui moet er nog overheen.

kijk, daar staat ze

Klusje geklaard. Hoe is 't verder? “Ach, wat zal ik zeggen, er gebeurt niet veel.” Meneer heeft tientallen jaren in de Amsterdamse Jordaan gewoond en is manager bij een aantal grote bedrijven geweest. Nu woont hij in Schouwenhove. “Drie jaar geleden is mijn vrouw overleden. Kijk, daar staat ze.” Hij wijst naar twee ingelijste foto's van een mooie vrouw. “Ik mis haar nog iedere dag. Mijn kinderen zeiden, pap, je redt het niet alleen. Nu zit ik hier, tussen alleen maar ouwe mensen.”

een krentenbol en...

Zelf is hij ook de jongste niet meer, zijn zoon is 59. We praten terwijl ik zijn ontbijt klaarmaak. Over Buitenhof met o.a. Herman Wijffels en Ramsey Nasr. Bijzonder. Aankleden is lastig, maar praten over de toekomst van Nederland gaat meneer nog goed af. Ik zet zijn ontbijt op tafel. Twee bruine boterhammen, een krentenbol en... Oh, de melk is op. “Ja, alles is op. Ik ga straks even naar het winkeltje op de  begane grond.” Dan maar vruchtensap? “Ja hoor, het is niet anders.”

genoeg gekletst

Nog even de medicatie controleren en aanreiken, ogen druppelen en klaar. Mooie dag en tot de volgende keer! Ik trek de deur achter me dicht en denk, oud worden is niet altijd een feestje. Werken in de zorg daarentegen... Ik kan het iedereen aanraden. Het brengt je terug bij waar het leven echt om draait: zorgen voor elkaar, mooie gesprekken, genieten van het kleine. Maar genoeg gekletst, aan 't werk! Op de volgende drie adressen ga ik steunkousen aantrekken.

“Heb je nog tijd voor een kort verhaal?” Ik twijfel, voor Dirk is kort een relatief begrip. Maar zijn lach belooft veel, dus oké. “Ik ben vandaag met mijn scootmobiel en een vrouwelijke metgezel naar de Morspoort geweest. Daar hebben we op een terrasje iets gegeten en gedronken. Heerlijk! Lekker in het zonnetje!” Dirk lacht van oor tot oor. Mooi om te zien, in een eerder verhaal heb ik hem minder zonnig geportretteerd. “Ik ga door, ook al heb ik niet lang meer”, waren ongeveer zijn woorden.

“Nee joh! Een beetje artrose, maar daar moet je niet over zeuren. Het gaat toch niet over, jammer dan.” Joke is mijn collega en werkt nu anderhalf jaar bij team Lage Mors van Libertas Leiden. Daarvoor? “Ook in de zorg, m'n hele leven. Stichting Steinmetz, Swetterhage, altijd hier in de omgeving. En Fokus Wonen, dat was heel leuk. Mensen van alle leeftijden met een fysieke beperking. Die mensen wonen zelfstandig en hebben een leven zoals iedereen. Ze werken, gaan naar de kroeg, enz.”

“Je bent te laat!” gromt een notoire mopperpot als ik vijf minuten te laat binnenkom. Mijn antwoord - ik ben laat, de planning is slechts een indicatie - heeft niet het gewenste resultaat. Mopperen, ik begrijp het wel. Oud worden, van anderen afhankelijk zijn, is geen feestje en voor sommigen moeilijk te accepteren. Even diep ademhalen en vooruit met de geit. Wassen, aankleden en tot ziens. Fijne dag en tot de volgende keer!

“Dan ga je zeker ook over ons schrijven?" Nou, dat weet ik wel zeker, zeg ik lachend. Het is 18.00 uur zondagmiddag. Ik help mevrouw. Haar zoon en de visite drinken een biertje. Drie avonddiensten bij team Lage Mors, op zaterdag-, zondag- en maandagavond. Best pittig, ook omdat het leven overdag gewoon doorgaat. Maar leuk, avondzorg voelt anders. Cliënten zijn veel actiever, praten honderduit, hebben visite, kijken tv, puzzelen of poetsen zilver.

“Kijk, m'n gordijnen hangen er nog.” Ik ben klaar bij een cliënt en hé, daar staat collega Roos aan de overkant van de straat. Tijd voor een praatje. De zon schijnt, we nemen even tijd voor een korte pauze. “Ik heb tot m'n dertiende in Lage Mors gewoond, in dat huis.” Roos wijst en inderdaad, de gordijnen hangen er nog. Niet lang meer, dan maakt het huis plaats voor een nieuwbouwwoning. Roos woont inmiddels op een andere plek in Leiden en binnenkort verhuist ze naar Katwijk.