“Bedankt vriend, want zo mag ik je toch wel noemen na vandaag?” Met een vragende blik kijkt mevrouw me aan. Een half uurtje eerder zat ze op de rand van haar bed en probeerde zonder mijn hulp op te staan. Niet verstandig, ik zag het uit mijn ooghoeken gebeuren. Ze kwam aarzelend overeind en deed, haar evenwicht verliezend, een paar stappen achterwaarts. Ik zag het gebeuren, maar kon onmogelijk op tijd bij haar zijn. Gelukkig bracht haar nachtkastje redding.

wacht dan even

Het resultaat? Een glas water om, een schoteltje aan diggelen en mevrouw de schrik stevig in haar benen. En ja, ik ook. Het is een lief mens. Stoer, een beetje ondeugend en beginnend dement. Haar man is stapel op haar, en terecht. Aan alles voel je dat ze een mooi leven hebben gedeeld, en nog steeds. Terug op de rand van haar bed leg ik een hand op haar schouder en zeg: wacht dan even, dan help ik je, daar zijn we voor. Ze knikt met de schrik nog in haar ogen.

op haar rug

Even later lopen we hand in hand naar de badkamer. De douche doet wonderen. Ik laat de straal langer op haar rug dan nodig. Lekker he, die warmte?! Ze knikt bevestigend en langzaam krijgt ze weer praatjes. Na het aankleden loopt ze achter haar rollator richting woonkamer. Ik zwaai de deur open en roep TADAAA! Haar man kijkt blij verrast en begeleidt zijn vrouw voorzichtig naar de eettafel. “Ik was bijna gevallen”, hoor ik haar fluisteren. Mijn antwoord op haar vraag? Ja, natuurlijk, vriendin!

zo'n klein wijfie

Met een zonnetje plus tegenwind fiets ik even later naar het volgende adres. Een man alleen, een Feijenoordsupporter. “Maar ik ben vroeger ook wel in De Meer geweest hoor. Eerst de wedstrijd en dan een biertje halen aan de overkant.” We halen herinneringen op aan een mooi stadion en ik trek zijn rechter steunkous aan, met moeite. De man volgt het schouwspel nauwlettend en zegt “vorige week was er zo'n klein wijfie, die had ze zo aan.” Dat laat ik bij de linker kous natuurlijk niet op me zitten :-)

“Heb je nog tijd voor een kort verhaal?” Ik twijfel, voor Dirk is kort een relatief begrip. Maar zijn lach belooft veel, dus oké. “Ik ben vandaag met mijn scootmobiel en een vrouwelijke metgezel naar de Morspoort geweest. Daar hebben we op een terrasje iets gegeten en gedronken. Heerlijk! Lekker in het zonnetje!” Dirk lacht van oor tot oor. Mooi om te zien, in een eerder verhaal heb ik hem minder zonnig geportretteerd. “Ik ga door, ook al heb ik niet lang meer”, waren ongeveer zijn woorden.

“Nee joh! Een beetje artrose, maar daar moet je niet over zeuren. Het gaat toch niet over, jammer dan.” Joke is mijn collega en werkt nu anderhalf jaar bij team Lage Mors van Libertas Leiden. Daarvoor? “Ook in de zorg, m'n hele leven. Stichting Steinmetz, Swetterhage, altijd hier in de omgeving. En Fokus Wonen, dat was heel leuk. Mensen van alle leeftijden met een fysieke beperking. Die mensen wonen zelfstandig en hebben een leven zoals iedereen. Ze werken, gaan naar de kroeg, enz.”

“Je bent te laat!” gromt een notoire mopperpot als ik vijf minuten te laat binnenkom. Mijn antwoord - ik ben laat, de planning is slechts een indicatie - heeft niet het gewenste resultaat. Mopperen, ik begrijp het wel. Oud worden, van anderen afhankelijk zijn, is geen feestje en voor sommigen moeilijk te accepteren. Even diep ademhalen en vooruit met de geit. Wassen, aankleden en tot ziens. Fijne dag en tot de volgende keer!

“Dan ga je zeker ook over ons schrijven?" Nou, dat weet ik wel zeker, zeg ik lachend. Het is 18.00 uur zondagmiddag. Ik help mevrouw. Haar zoon en de visite drinken een biertje. Drie avonddiensten bij team Lage Mors, op zaterdag-, zondag- en maandagavond. Best pittig, ook omdat het leven overdag gewoon doorgaat. Maar leuk, avondzorg voelt anders. Cliënten zijn veel actiever, praten honderduit, hebben visite, kijken tv, puzzelen of poetsen zilver.

“Kijk, m'n gordijnen hangen er nog.” Ik ben klaar bij een cliënt en hé, daar staat collega Roos aan de overkant van de straat. Tijd voor een praatje. De zon schijnt, we nemen even tijd voor een korte pauze. “Ik heb tot m'n dertiende in Lage Mors gewoond, in dat huis.” Roos wijst en inderdaad, de gordijnen hangen er nog. Niet lang meer, dan maakt het huis plaats voor een nieuwbouwwoning. Roos woont inmiddels op een andere plek in Leiden en binnenkort verhuist ze naar Katwijk.