“Ik werkte op kantoor, bij een rederij. We mochten, als bedrijfsuitje, meevaren met een schip dat uit Zuid-Amerika kwam en van Rotterdam naar Hamburg ging. Zo heb ik mijn man ontmoet, hij was stuurman op dat schip. In Hamburg wilde hij ons niet alleen de stad in laten gaan. Te gevaarlijk voor vrouwen alleen. Hij ging mee en zo is het gekomen.” Ze lacht bij de herinnering. “Kijk, dat is 'm.”

beter dan thuis alleen

Op het dressoir staat een ingelijste zwart/wit foto van een stoere kerel, geflankeerd door foto's van kleinkinderen en een tegeltje met de tekst “As 't net kin sa 't moat dan moat it mar sa 't kin.” Mevrouw komt zelf uit Rotterdam, maar met deze Friese spreuk is ze 't helemaal eens. Haar man is 24 jaar geleden overleden en een paar jaar terug is ze verhuisd naar Schouwenhove. “Lekker onder de mensen. Beter dan thuis alleen.”

een ansichtkaart

Geen speld tussen te krijgen. Aan de muur hangt een ansichtkaart van het Sidney Opera House. “Toen ik daar was ben ik naar een optreden van...” Mevrouw valt stil, ze weet 't niet meer. Zo ging 't ook met haar medicatie, die vergat ze regelmatig. Dat verklaart mijn aanwezigheid. “Maar hoe heet nou toch die zanger... Hij woont in Maastricht en heeft meerdere a's in zijn naam. Hoe oud? Ongeveer mijn leeftijd.”

zou die 't zijn...

Even later in de lift, onderweg naar een volgende cliënt, schiet Marco Bakker door mijn hoofd. Zou die 't zijn... De volgende keer ga ik het zeker vragen. Wanneer? Morgen en overmorgen niet, dan heb ik een andere route. De volgende client vertelt dat ze haar hele leven in het onderwijs heeft gewerkt. “Groep twee, zo ontzettend leuk!” Nu loopt ze krom van de reuma en artrose. Onder de warme douche komt ze een beetje bij.

lieve meid

“Die pijn in m'n pols is soms zo heftig, dan is er bijna niet mee te leven.” Maar haar man wacht binnen, ze hebben het goed samen. “Hier, voor m'n lieve meid”, zegt hij met een glas water in zijn hand, als ik met de medicatie haar kant op loop. Ze slikt haar pillen, neemt een flinke slok en lacht vrolijk. Levenslust! Zo heeft ze waarschijnlijk ook voor de klas gestaan én het is de reden dat haar man na al die jaren nog steeds van haar houdt.

“Heb je nog tijd voor een kort verhaal?” Ik twijfel, voor Dirk is kort een relatief begrip. Maar zijn lach belooft veel, dus oké. “Ik ben vandaag met mijn scootmobiel en een vrouwelijke metgezel naar de Morspoort geweest. Daar hebben we op een terrasje iets gegeten en gedronken. Heerlijk! Lekker in het zonnetje!” Dirk lacht van oor tot oor. Mooi om te zien, in een eerder verhaal heb ik hem minder zonnig geportretteerd. “Ik ga door, ook al heb ik niet lang meer”, waren ongeveer zijn woorden.

“Nee joh! Een beetje artrose, maar daar moet je niet over zeuren. Het gaat toch niet over, jammer dan.” Joke is mijn collega en werkt nu anderhalf jaar bij team Lage Mors van Libertas Leiden. Daarvoor? “Ook in de zorg, m'n hele leven. Stichting Steinmetz, Swetterhage, altijd hier in de omgeving. En Fokus Wonen, dat was heel leuk. Mensen van alle leeftijden met een fysieke beperking. Die mensen wonen zelfstandig en hebben een leven zoals iedereen. Ze werken, gaan naar de kroeg, enz.”

“Je bent te laat!” gromt een notoire mopperpot als ik vijf minuten te laat binnenkom. Mijn antwoord - ik ben laat, de planning is slechts een indicatie - heeft niet het gewenste resultaat. Mopperen, ik begrijp het wel. Oud worden, van anderen afhankelijk zijn, is geen feestje en voor sommigen moeilijk te accepteren. Even diep ademhalen en vooruit met de geit. Wassen, aankleden en tot ziens. Fijne dag en tot de volgende keer!

“Dan ga je zeker ook over ons schrijven?" Nou, dat weet ik wel zeker, zeg ik lachend. Het is 18.00 uur zondagmiddag. Ik help mevrouw. Haar zoon en de visite drinken een biertje. Drie avonddiensten bij team Lage Mors, op zaterdag-, zondag- en maandagavond. Best pittig, ook omdat het leven overdag gewoon doorgaat. Maar leuk, avondzorg voelt anders. Cliënten zijn veel actiever, praten honderduit, hebben visite, kijken tv, puzzelen of poetsen zilver.

“Kijk, m'n gordijnen hangen er nog.” Ik ben klaar bij een cliënt en hé, daar staat collega Roos aan de overkant van de straat. Tijd voor een praatje. De zon schijnt, we nemen even tijd voor een korte pauze. “Ik heb tot m'n dertiende in Lage Mors gewoond, in dat huis.” Roos wijst en inderdaad, de gordijnen hangen er nog. Niet lang meer, dan maakt het huis plaats voor een nieuwbouwwoning. Roos woont inmiddels op een andere plek in Leiden en binnenkort verhuist ze naar Katwijk.