“Hoe heb je je eigenlijk in leven gehouden op dat booreiland?” Tijdens mijn vorige avonddienst keken twee vrouwelijke bewoners zoals elke avond naar Goede tijden Slechte Tijden. De vraag werd Ludo gesteld door Janine. Toen had Ludo een volle baard en gisteravond was ie compleet verdwenen. Mijn uitroep - hé, zijn baard is weg - deed de dames verbaasd opkijken. Baard? Ze hadden geen idee. Ze kijken iedere avond en zijn de vorige aflevering totaal vergeten. Toch hebben de bewoners herinneringen.

ik wist het meteen

Herinneringen, ook aan wat er recent is gebeurd. Ongestructureerd, je ziet het in hun ogen. Verdriet. Zonder precies te weten waarvan of waarom. Ervaren collega's herkennen die momenten. Zoals gisteravond Liesbeth. Zij werkte 25 jaar in de bloemen en maakte vier jaar geleden de overstap naar de zorg. “PG, mensen met dementie, ik wist het meteen. Hier krijg je de tijd om er echt voor mensen te zijn. Het voelt als een groot gezin, warm.” Haar man werkt in de daklozenopvang, maakte op hetzelfde moment de overstap.

bij vlagen wel

“Dat zou ik niet kunnen, daklozenopvang. Het is meer eenrichtingverkeer. Hier krijg ik de warmte van bewoners terug. Een dankbare blik, herkenning, een lach. En soms opeens een verloren blik. Machteloos, niet in staat om het 'plaatje' helder te krijgen. Zoals die mevrouw. Dan denkt ze waarschijnlijk aan haar dochter. Die is vorige maand plotseling overleden. Het besef heeft ze niet, het verdrietige gevoel bij vlagen wel. Dan is het fijn om er even voor haar te zijn.”

ik ga ze missen

“De bloemen? Nee, ik mis het niet. Geen spijt. Ja, misschien spijt dat ik de overstap niet eerder heb gemaakt.” Mooi Liesbeth. Zo heeft iedere collega op de psychogeriatrische afdeling een eigen verhaal. Collega's en bewoners, ik ga ze missen. Nog twee diensten op de afdeling PG van woonzorgcentrum Rijn en Vliet, dan ga ik terug naar de thuiszorg. Op de fiets, van adres naar adres. In een voor mij nieuw deel van Leiden, met andere clienten en collega's. Ik ben benieuwd en voel me een bevoorrecht mens.

“Heb je nog tijd voor een kort verhaal?” Ik twijfel, voor Dirk is kort een relatief begrip. Maar zijn lach belooft veel, dus oké. “Ik ben vandaag met mijn scootmobiel en een vrouwelijke metgezel naar de Morspoort geweest. Daar hebben we op een terrasje iets gegeten en gedronken. Heerlijk! Lekker in het zonnetje!” Dirk lacht van oor tot oor. Mooi om te zien, in een eerder verhaal heb ik hem minder zonnig geportretteerd. “Ik ga door, ook al heb ik niet lang meer”, waren ongeveer zijn woorden.

“Nee joh! Een beetje artrose, maar daar moet je niet over zeuren. Het gaat toch niet over, jammer dan.” Joke is mijn collega en werkt nu anderhalf jaar bij team Lage Mors van Libertas Leiden. Daarvoor? “Ook in de zorg, m'n hele leven. Stichting Steinmetz, Swetterhage, altijd hier in de omgeving. En Fokus Wonen, dat was heel leuk. Mensen van alle leeftijden met een fysieke beperking. Die mensen wonen zelfstandig en hebben een leven zoals iedereen. Ze werken, gaan naar de kroeg, enz.”

“Je bent te laat!” gromt een notoire mopperpot als ik vijf minuten te laat binnenkom. Mijn antwoord - ik ben laat, de planning is slechts een indicatie - heeft niet het gewenste resultaat. Mopperen, ik begrijp het wel. Oud worden, van anderen afhankelijk zijn, is geen feestje en voor sommigen moeilijk te accepteren. Even diep ademhalen en vooruit met de geit. Wassen, aankleden en tot ziens. Fijne dag en tot de volgende keer!

“Dan ga je zeker ook over ons schrijven?" Nou, dat weet ik wel zeker, zeg ik lachend. Het is 18.00 uur zondagmiddag. Ik help mevrouw. Haar zoon en de visite drinken een biertje. Drie avonddiensten bij team Lage Mors, op zaterdag-, zondag- en maandagavond. Best pittig, ook omdat het leven overdag gewoon doorgaat. Maar leuk, avondzorg voelt anders. Cliënten zijn veel actiever, praten honderduit, hebben visite, kijken tv, puzzelen of poetsen zilver.

“Kijk, m'n gordijnen hangen er nog.” Ik ben klaar bij een cliënt en hé, daar staat collega Roos aan de overkant van de straat. Tijd voor een praatje. De zon schijnt, we nemen even tijd voor een korte pauze. “Ik heb tot m'n dertiende in Lage Mors gewoond, in dat huis.” Roos wijst en inderdaad, de gordijnen hangen er nog. Niet lang meer, dan maakt het huis plaats voor een nieuwbouwwoning. Roos woont inmiddels op een andere plek in Leiden en binnenkort verhuist ze naar Katwijk.