“Nee joh! Een beetje artrose, maar daar moet je niet over zeuren. Het gaat toch niet over, jammer dan.” Joke is mijn collega en werkt nu anderhalf jaar bij team Lage Mors van Libertas Leiden. Daarvoor? “Ook in de zorg, m'n hele leven. Stichting Steinmetz, Swetterhage, altijd hier in de omgeving. En Fokus Wonen, dat was heel leuk. Mensen van alle leeftijden met een fysieke beperking. Die mensen wonen zelfstandig en hebben een leven zoals iedereen. Ze werken, gaan naar de kroeg, enz.”

best pittig

“Ik hielp ze met adl, algemene dagelijkse levensverrichtingen. Opstaan, douchen, naar bed gaan. Ja, een soort thuiszorg. Er voor iemand zijn, helpen en ondertussen een praatje maken. Dat is wat dit werk zo leuk maakt. Persoonlijke begeleiding, continudiensten van vijf uur 1-op-1, heb ik ook gedaan. Mensen met een verstandelijke beperking. Best pittig!” Joke maakt er wat van, dat heeft ze altijd gedaan. Haar partner met vasculaire dementie en diabetes heeft ze jaren thuis verzorgd.

akelige ziekte

“Twee jaar terug is hij overleden. Een zegen, hij was een kasplantje geworden. 's Ochtends van bed naar tafel of bank en 's avonds weer terug. Dementie is een akelige ziekte. Zeker die eerste periode, als je voelt dat je de controle verliest.” Na het overlijden van haar partner ging Joke weer aan 't werk. In de zorg, dat is voor haar vanzelfsprekend. “Bij Libertas. Een contract van 24 uur per week. De ene week werk ik 37 uur en de andere week 18, dat varieert. Bij mensen thuis, geen dag is hetzelfde. Heerlijk.”

eentje op het oog

“Natuurlijk heb je er zeurpieten bij. Maar ja, wat hebben die mensen anders, zeker nu met corona. Het persoonlijke contact blijft me trekken. Ja, ik ben gelukkig met hoe het nu gaat, met m'n werk en privé. Drie volwassen kinderen, misschien een vriend - ik heb er weer eentje op het oog - en een moeder van bijna 95. Daar zorg ik samen met mijn zus voor. Zoals mijn moeder, zo wil ik ook wel oud worden. Maar als ik de naam van mijn kinderen niet meer weet, mogen ze mij een pilletje van Drion geven.”

“Heb je nog tijd voor een kort verhaal?” Ik twijfel, voor Dirk is kort een relatief begrip. Maar zijn lach belooft veel, dus oké. “Ik ben vandaag met mijn scootmobiel en een vrouwelijke metgezel naar de Morspoort geweest. Daar hebben we op een terrasje iets gegeten en gedronken. Heerlijk! Lekker in het zonnetje!” Dirk lacht van oor tot oor. Mooi om te zien, in een eerder verhaal heb ik hem minder zonnig geportretteerd. “Ik ga door, ook al heb ik niet lang meer”, waren ongeveer zijn woorden.

“Je bent te laat!” gromt een notoire mopperpot als ik vijf minuten te laat binnenkom. Mijn antwoord - ik ben laat, de planning is slechts een indicatie - heeft niet het gewenste resultaat. Mopperen, ik begrijp het wel. Oud worden, van anderen afhankelijk zijn, is geen feestje en voor sommigen moeilijk te accepteren. Even diep ademhalen en vooruit met de geit. Wassen, aankleden en tot ziens. Fijne dag en tot de volgende keer!

“Dan ga je zeker ook over ons schrijven?" Nou, dat weet ik wel zeker, zeg ik lachend. Het is 18.00 uur zondagmiddag. Ik help mevrouw. Haar zoon en de visite drinken een biertje. Drie avonddiensten bij team Lage Mors, op zaterdag-, zondag- en maandagavond. Best pittig, ook omdat het leven overdag gewoon doorgaat. Maar leuk, avondzorg voelt anders. Cliënten zijn veel actiever, praten honderduit, hebben visite, kijken tv, puzzelen of poetsen zilver.

“Kijk, m'n gordijnen hangen er nog.” Ik ben klaar bij een cliënt en hé, daar staat collega Roos aan de overkant van de straat. Tijd voor een praatje. De zon schijnt, we nemen even tijd voor een korte pauze. “Ik heb tot m'n dertiende in Lage Mors gewoond, in dat huis.” Roos wijst en inderdaad, de gordijnen hangen er nog. Niet lang meer, dan maakt het huis plaats voor een nieuwbouwwoning. Roos woont inmiddels op een andere plek in Leiden en binnenkort verhuist ze naar Katwijk.

Hé Jan, m'n les is nog twee tellen bezig, is het goed als ik je zo terugbel?” Martine is mijn collega bij team Lage Mors én wijkverpleegkundige in opleiding. Ik heb haar een paar keer kort gesproken. Sommige collega's ken ik zelfs alleen van naam. Dat brengt thuiszorg met zich mee, je gaat alleen op pad en draait steeds andere diensten. Collega's zie je even op kantoor voor het begin van de ochtenddienst, soms onderweg of tijdens de online teambespreking.